Jeśli udajesz superbohatera, możesz nim rzeczywiście być.
W wirtualnym teście grupie ochotników przydzielono zadania lotnicze – jedni w helikopterze, drudzy latając jak Superman – po czym
Grupę ochotników poddano wirtualnemu testowi latania – jedni latali helikopterem, inni latali jak Superman. Po zakończeniu testu ci, którym dana była supermoc chętniej pomagali innym niż ci, którzy musieli korzystać z maszyn.
Wujek Petera Parkera miał rację – z wielką mocą przychodzi wielka odpowiedzialność. Ludzie, którym tę moc dano, po powrocie do reala odczuwają większą chęć pomagania innym w drobnych czynnościach, np. chętniej podnoszą upuszczone przedmioty. Do zadań dużo poważniejszych, takich jak poszukiwanie zaginionego dziecka obie grupy podchodzą z identycznym zaangażowaniem.
Wytłumaczeniem tego typu zachowań może być to, że po uzyskaniu supermocy kanały odpowiedzialne za myślenie kognitywne łączą tę moc i obraz związanych z nią obowiązków z heroizmem, budząc w człowieku chęć pomagania. Być może również większa ruchliwość spowodowała, że po zakończeniu oblotu, superbohaterowie ciągle kipieli i musieli coś ze sobą zrobić.
Źródłozdjęć: deVos / Foter.com / CC BY-NC-SA