Nie wydziela. To nie metal pachnie jak metal – to metal pachnie człowiekiem, gdy człowiek dotknie metalu. Tak jakby.
Każdy z nas poznał zapach metalu – tę specyficzną woń powstającą po kontakcie z drabiną, łomem lub wytrychem. Wbrew pozorom źródłem tego zapachu nie jest materiał sam w sobie, lecz substancje zawarte w człowieku, które – szczególnie gdy się człowiek poci – reagują w kontakcie metalem. Tak twierdzi Dietmar Glindemann z uniwersytetu w Lipsku.
Glindemannowi i jego kolegom z zespołu badawczego udało się ustalić, że źródłem zapachu są substancje chemiczne znajdujące się w ludzkiej skórze, które ulegają przemianie po zetknięciu z metalem i sprawiają wrażenie, jakby to sam dotykany przedmiot wydzielał ów zapach. Te substancje to kwasy, które po wejściu w reakcję z metalem – a konkretniej rzecz ujmując: z zanieczyszczeniami znajdującymi się na metalu, takimi jak węgiel i fosfor – wytwarzają nieprzyjemne, nieco czosnkowe w zapachu, molekuły zwane organofosforanami.
Woń na przedmiotach różni się od woni powstającej na dłoniach
Choć dokładnie obwąchał jedną stronę medalu, to z drugą Glindemann miał już problem. Z pomocą przyszła Andrea Dietrich – pracowniczka Instytutu Politechnicznego Virginia i Stanowego Uniwersytetu w Blacksburgu.
Dietrich badała przyczyny powstawania metalicznego posmaku wody. Razem z Glindemannem zaobserwowali, że po zetknięciu z metalem skóra emituje opary, w skład których wchodzą, wydzielające intensywną i zróżnicowaną woń, aldehydy i ketony.
Do materiałów, które reagują z potem należy również miedź. Jeśli monety wydawane przez sprzedawcę w sklepie noszą na sobie metaliczny zapach, to można być pewnym, że w jego powstawaniu brał udział pot tegoż sprzedawcy. Co najmniej – ponieważ nie da się ustalić liczby wcześniejszych właścicieli monet.
A teraz wyobrażacie sobie, co dzieje się, gdy Iron Man wraca do domu i ściąga kostium.