Naukowa nazwa dla mówienia w obcych językach podczas „opętania” to glosolalia. Lingwiści i psychologowie w toku badań dowiedli, że artykułowane przez daną osobę dźwięki to zbitki przypadkowych sylab z różnych języków tej osobie znanych lub gdzieś przez nią zasłyszanych.
Po raz pierwszy terminu „glosolalia” użył duchowny angielski, Frederic William Farrar, 1879 roku.